Het Amana Dance Theatre is gegroeid uit het Affront,
een politiek en feministisch geïnspireerd en geëngageerd
theatergezelschap.
Het Affront was ervan overtuigd dat links politiek theater (theater met
een echte inhoud dus) de toekomst heeft, en dat het de absolute plicht
is van de kunstenaars om een kritische vraagstelling te laten horen in
hun werk. Evidenties bevragen, taboes doorbreken, inzicht in maatschappelijke
fenomenen aanreiken: dat alles vormde voor dans/theater
labo het Affront de basis waarop het scheppingsproces moet
stoelen, en waardoor een voorstelling kracht kan krijgen.
Het artistieke aspect kreeg daarbij een centrale plaats, want het publiek
van vandaag heeft niet alleen recht op een inhoud van vandaag, maar
evenzeer op een hedendaagse vorm. Of, zoals Bertold Brecht het al zei:
goed politiek theater is in de eerste plaats goed theater.
Het werkproces bestond altijd uit enerzijds diepgaand
inhoudelijk onderzoek, en anderzijds een vergaande research naar een
geschikt theatraal vocabularium. Het is de inhoud die de vorm bepaalt
en maakt dat elk project ook echt nieuw en verkennend is.
In de loop van de jaren evolueerde het Affront van zuiver teksttheater naar een unieke combinatie tekst-dans. Het werd een theater/dans labo waar inhoud en vorm elkaar voortdurend in vraag stellen.
In haar zoektocht naar een vrouwelijke theatertaal botste het Affront op de oriëntaalse dans of buikdans, en herontdekte deze als ultieme vrouwentaal. Het Amana Dance Theatre was geboren. Cursussen, 'vrouwensalons' en artistieke buikdansvoorstellingen vonden hierin een plaats.
Het Affront integreerde de buikdans ook in haar verdere voorstellingen: 'Arabische Nachten' was daar de eerste uitdrukking van; 'De Verliefde Wolk', naar een sprookje van de Turkse dichter Nâzim Hikmet was wellicht de meest succesvolle. Een heel bijzondere en betekenisvolle voorstelling in die zin was 'Quand nos lèvres se parlent', naar een tekst van Luce Irigaray, waarin het idee 'vrouwentaal' in tekst en vorm werd uitgewerkt.
Als actrice was Vera Van den Berghe (alias Amana) op zoek naar een vrouwelijke taal voor op de scène. Ze zocht het vooral in woorden en beschouwde dans als een neven-liefhebberij. Tot de oriëntaalse dans haar vond en koos...
'Ik heb in mijn dansopleiding vele leraressen en leraren gevolgd (en doe dat nog steeds), zowel in Europa als in Egypte. Mijn eerste lessen kreeg ik van Aziza Gizeh, de eerste Vlaamse buikdanseres. Later had ik het grote geluk een paar meesters te ontmoeten die me diepgaand (en tot op vandaag) inspireerden: Suraya Hilal en Ann Ashcroft, Nelly Mazloum, El Hadi Sheriffa, Wendy Buonaventura, Leila Haddad.
Dankzij de voortdurende, indringende en kritische vraagstelling van Philip Demeester, regisseur-filosoof, kon ik mijn podium-présence, bezieling en engagement scherpstellen.
Hebben me ook blijvend geïnspireerd: de stemtrainingen Freeing the natural voice bij Peter Rouffaer, Michael Morgan en Kristin Linklater, de vele lessen Alexandertechniek van Helga Henckens en anderen, de intense danstrainingen Creative dance - Polarisatietechniek van Andrea Feldhoffer, de lessen, ervaringen en retraites Integrale Meditatie onder begeleiding van Paul Baatsen. Vandaag vind ik nog steeds inspiratie in Tai Chi , zoals geleerd bij Guido Pyl en Liev Van Mechelen. Enkele jaren geleden behaalde ik de White Belt in Nia, holistische fitness-dans.
Wat me werkelijk 'beweegt' is de muziek, zoals ze komt uit de buik van een volk, of uit de ziel van een kunstenaar (en niet te verwarren met de eindeloze stroom 'variété-muziek' die bij de show-buikdans hoort).
Ik laaf me nog steeds graag aan de bron van de dans: Egypte en de Noord-Afrikaanse cultuur, en ontvang met vreugde en dankbaarheid heel veel inspiratie van mijn leerlingen.'
