Door: Philip Demeester
Geschreven in 1996 naar aanleiding van de voorstelling 'Quand nos lèvres se parlent', en sindsdien filosofische platformtekst van het Amana Dance Theatre.

Vrijheid is altijd ook de vrijheid van het anders-denken. Laten we dus de andersdenkenden de ruimte geven om echt ánders te denken! Laten we dus de andersvoelenden de stilte geven om echt ánders te voelen! Laten we dus een andere taal de aandacht geven om echt ánders te klinken!

Of is alles al lang gezegd en loont het niet de moeite om écht te luisteren?
Wij geloven dat het de moeite waard is om écht te luisteren, als wat gezegd wordt ook echt ánders is. Ook al begrijpen we het niet onmiddellijk. Ook al zal niemand het ooit volledig begrijpen. Ook al kan niemand (zich) ooit totaal uitspreken. Ook al, of juist daarom.

Wij geloven niet dat het loont om altijd hetzelfde te herhalen, om altijd naar hetzelfde te luisteren. Dezelfde gebruiken, dezelfde cultuur, dezelfde waarheid, dezelfde taal. Want is het andere gezicht van deze Waarheid, van Hetzelfde, niet de onverdraagzaamheid? De doofheid, de blindheid, de gevoelloosheid?

Wij willen niet gemoedelijk blijven bij elkaar, onder elkaar. De zekerheid alleen maar variaties van hetzelfde in onze spiegels te zien weerkaatsen, verveelt ons. Hetzelfde, altijd maar hetzelfde. Zo geruststellend, maar zo vervelend, zo doods en dodend.

Wij geloven dat niets mooiers is dan een lijf dat spreekt, een cultuur die tegen-spreekt, een geslacht dat niet te sluiten is.

Daarom kan het differentie-denken, het denken over ánders-denken, niets minder zijn dan een steun in onze zoektocht naar een levende cultuur. Een cultuur van openheid, van geslachtelijkheid, van gelijkheid-in-onderscheid. Een open cultuur, een bloeiende cultuur. Een gesprek vol respect.

Voor zichzelf, voor de andere, voor jou, voor mij.